De Brügg
Wi lepen mit Karen
an de Kanal lang op de Brügg to.
Se wull noch eenmol de Brügg seen,
de so hoch över dat Water reckt
un de Schipp tokieken
de ünner ehr suutje vörbi glied‘n
op de Weg in de wiedste Wied‘n.
Een Brügg ut Beton glövst du
steiht fast un rank
denn de Piler sind ornlich buut,
Nu ward se von een Dag op‘n annern
sparrt. De Autos möt woanners lang.
Wat op Duer anleggt weer,
is na veertig Johr all rott,
denn feine Risse harrn Water inlaat‘n
de makten binnen dat Isen to Schrott
un nu driggt se nich mehr.
Dat duurte nich lang
op de Weg na de Brügg
dor makte se all slapp
un sette sik op een Bank.
Se musste sik verpuusten,
denn fung se an to husten
de Luft wurr ehr knapp.
De Brügg weer een Teken,
se hett dat wusst oder ahnt,
wi harrn mit ehr Krebs nich rekent.
Een halve Johr later,
wiet för de Tiet, is se denn
vun een Dag op‘n annern
gahn.
Lopen wi nu över een Brügg,
denn ward uns so to Moot
un wi denk‘n jümmer blot:
Keeneen kann överduurn de Tieten
un de Weg in de wiedste Wieden
kennt keen Torügg.